5- شناسایی دقیق زیر ساخت ها می تواند در بهبود کیفیت و افزایش تولید در صنعت مرغداری موثر واقع گردد.

6- بین بالا بردن انگیزه و رضایتمندی و مهارت كارگران شاغل در واحدهای مرغداری گوشتی و بهبود کیفیت و افزایش تولید رابطه معناداری وجود دارد.

7- بین حضور دولت در مراحل مختلف سیاستگذاری مرتبط با صنعت مرغداری و بهبود کیفیت و افزایش تولید در این صنعت رابطه معناداری وجود دارد.

قلمرو تحقیق:

الف) قلمرو موضوعی

در این تحقیق به بررسی موضوعات مختلف مرتبط با عملکرد اقتصادی (بهبود کیفیت و افزایش تولید) در صنعت مرغداری از دیدگاه كارشناسان و مدیران مرتبط با صنعت مرغداری مورد بررسی قرار می گیرد.

ب) قلمرو مكانی

جامعه آماری این پژوهش كلیه مرغداران و مدیران مرتبط با مرغداری شهرستان آمل ،منطقه لاریجان می باشد.

روش تحقیق:

روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و بر اساس بررسی اطلاعات و آمار حاصل از پرسشنامه خواهد بود.

روش های جمع آوری اطلاعات:

1- روش کتابخانه ای ( فیش برداری ) ، استفاده از کتب ، منابع داخلی و خارجی ، نظرات و تجربیات کارشناسان و مدیران و جستجوی اینترنتی.

2- استفاده از طراحی و تدوین پرسشنامه خود ساخته توسط محقق.

جامعه آماری:

جامعه آماری مورد بررسی ، کارشناسان و مدیران و صاحب نظران بخش اقتصادی در صنعت مرغداری که تعداد نمونه 50 نفر در نظر گرفته شده است .

تعریف واژه ها و اصطلاحات:

1-تعریف تولید:

تولید عبارت از یك جریان یا پروسه[1] است. تولید عمل تبدیل نهاده های تولید به كالاها و خدماتی است كه برای مصرف یا سرمایه گذاری مورد نیاز است.

به عبارت دیگر تولید به جریانی اطلاق می شود كه عوامل تولید[2] یا نهاده ها[3] به كالاهای دیگر به نام محصولات[4] یا ستاده ها[5] تبدیل می شوند. به تعبیر كلی تر به هر فعالیتی كه باعث ایجاد مطلوبیت[6] در زمان حال یا آینده شود، تولید گفته می شود. بنابراین عمل تبدیل نهاده هایی مثل زمین، كود، سرمایه و آب به محصولاتی مثل گندم یا جو را تولید گویند.

2- بهبود کیفیت

بكارگیری عوامل تأثیر گذار در تولید جهت رسیدن به استانداردهای بالاتررا بهبود کیفیت گویند.

3- افزایش تولید:

افزایش تولید بدین معناست که تغییرات مثبت کمی در تولید به طوری که ظرفیت های خالی تولید از بین رفته و همه عناصر با بالاترین کارآیی خود در پروسه تولید دخیل باشند.

فصل دوم: ادبیات پژوهش و پیشینه تحقیق

1-2- تاریخچه مرغداری جدید در ایران

تا چند دهه پیش ، پرورش طیور در ایران بصورت كاملاً روستایی و اولیه صورت می گرفت، بدین ترتیب كه هر خانواده روستایی، تعداد معدودی مرغ و خروس و سایر طیور اهلی از قبیل اردك و غاز و ندرتاً بوقلمون را برای مصرف خود، نگاهداری می نمود . اغلب منظور اصلی از نگاهداری این تعداد معدود طیور بومی نیز تهیه تخم مرغ مصرفی خانواده بوده و كمتر پرورش از نظر گوشت مرغ مورد توجه قرار می گرفت ، فقط نیمچه خروس های اضافی و یا مرغهای مسن و پیر را كه از تخم رفته بودند ، به عنوان گوشت در جشن ها و عزاداریها به مصرف می رساندند .

در شهرها مصرف گوشت طیور بسیار پایین بوده و از مازاد تولید در روستاها تامین می گردید و از این گوشت ماكول فقط در خانه اغنیاء و متمكنین و آنهم بعنوان غذای مخصوص مهمانی ها یا بیماران ، استفاده می شد ، از این رو گوشت طیور نقش قابل توجهی در غذای روزمره مردم نداشت . بعلاوه از نظر پرورش اقتصادی و اصلاح نژاد و تشخیص مرغهای بومی نیز هیچگونه اقدامی صورت نمی گرفت ، حال آنكه در كشورهای دیگر ، از دهها سال پیش به پرورش طیور تجارتی و علمی پرداخته و قسمتی از مصرف پروتئین حیوانی آنها را تولیدات طیور تشكیل می داده است . به عنوان مثال از سال 1873 یعنی بیش از یك قرن قبل ، در آمریكا برای شناسایی و تولید نژادهای اصیل و تجارتی مرغ ، اتحادیه پرورش طیور آمریكا[1] تشكیل گردید و مقارن با آن ، نژادهای اقتصادی مانند پلیموت روك ، ویندوت وردایلندرد شكل گرفت .

سالنمای فعالیتهای مرغداری جدید در ایران را به قرار زیر می توان خلاصه نمود:

1-اولین گام در مورد توسعه مرغداری و دامپروری جدید در سال 1309 با تاسیس بنگاه دامپروری كشور برداشته شد. هدف از تاسیس این بنگاه، ترویج دامپروری و مرغداری بصورت صحیح و تجارتی در كشور بوده است. به این منظور در ابتدا سه اصل مطالعاتی مورد توجه قرار گرفت.

الف-بررسی و تحقیق و تكثیر نژادهای بومی و طیور در ایران.

ب-بررسی و تحقیق و توسعه نژادهای اصیل دام و طیور خارجی در ایران.

ج-تولید دورگ گیری و اختلاط نژادهای اصیل خارجی و بومی با توجه به شرایط جغرافیایی و آب هوایی ایران جهت بالا بردن تولیدات دامی كشور.

2-در سال 1314 – موسسه دامپروری حیدرآباد در كرج تشكیل گردید و در مورد دامهای بومی و اصیل خارجی فعالیت خود را آغاز كرد كه بعداٌ نیز تعدادی موسسات مشابه در نقاط مختلف ایران مانند خراسان و فارس و مازندران تاسیس شد.

3-در سال 1316- تعدادی دام اصیل از خارج با زحمات فراوان وارد ایران گردید و به موسسات دامپروری دولتی منتقل و نگاهداری گردید. در شروع كار، به علت عدم وجود متخصصین داخلی، از متخصصین خارجی بخصوص فرانسویها استفاده گردید، ولی به مرور بازگشت دانشجویان اعزامی كشور، از متخصصین ایرانی استفاده شد.