ساختارایمپلنت

2

موادتشکیل دهنده ایمپلنت

2

طرح ایمپلنت

3

شکل بدنه ایمپلنت

3

توپوگرافیسطحی ایمپلنت

4

فاکتورهای کلیدی حصول اسئواینتگریشن

6

فاکتورهای مرتبط باعدم حصول اسئواینتگریشن

6

الف)– عوامل داخلی

6

ب) – فاکتورهای مربوط به عمل کننده

7

ج) – فاکتورهای مرتبط با بیومتریال

8

معرفی سیستمSPI

8

مرورمقالات :

10

فصلدوم : بیانمسئله

بیان مسئله

18

هدف کلی

18

اهداف جزئی

19

اهداف کاربردی

19

فصلسوم : موادوروشها

نوع مطالعه

21

حجم نمونه

21

روش کار

22

«بررسی تعدادی ازمتغیرهای مهم »

25

1.تحلیل استخوان

25

2.عمق پاکت

26

3.وجود التهاب لثه

26

آنالیزآماری

27

فصلچهارم :نتایج

مقایسه میزان تحلیل استخوان اطراف ایمپلنتهای استوانه ای و مخروطی

30

مقایسه عمق پاکت اطراف ایمپلنتهای استوانه ای و مخروطی

31

مقایسه خونریزی حین پروب کردن (BOP) اطراف ایمپلنت های استوانه ای و مخروطی

31

مقایسه تغییرات استخوان برحسب فک بالا و پایین

33

مقایسه تغییرات عمق پاکت برحسب فک بالا و پایین

33

فصلپنجم : بحث

بحث

35

نتیجه گیری وپیشنهادات

40

نتیجه گیری

41

پیشنهادات

42

منابع

44

فهرست جداول

فهرست تصاویر

اختصارات

:BOPBleeding On Probing

Swiss Precision and Innovation :SPI

مقدمه :

از دست رفتن دندانها باعث مختل شدن استتیك ، جویدن و صحبت كردن بیمار میشود. اگرچه پروتز های دندانی قادر به ترمیم استتیك و فانكشن بیمار تا حدودی است ، اما بعضی مشكلات ایجاد شده توسط آنها سبب می شود كه بیماران بدنبال استفاده از پروتزهای ساپورت شونده توسط ایمپلنت باشند. كاهش زمان درمان و راحتی بیمار، در كنار داشتن استتیك مطلوب تر از مزایای درمان با ایمپلنت های دندانی می باشد. میزان موفقیت تقریبا 100% و عدم تخریب دندان های مجاور از مواردیست كه منجر به افزایش استفاده از درمان های ایمپلنت شده است.

نشان داده شده است كه استئواینتگریشن زمانی بدست می آید كه ایمپلنت ها در موقعیت صحیح خود با استفاده از تكنیك جراحی مناسب ، همراه با حداقل تروما و حداقل حرارت حین عمل قرار گیرند. ایمپلنت ها باید دارای ثبات اولیه بوده و از نظر مكانیكی در طی دوره ترمیم دو تا شش ماه بارگذاری شوند. تمام فاكتورهای فوق بر استئواینتگریشن موثر هستند.

موفقیت طولانی مدت كلینیكی ایمپلنت ها وابسته به استئواینتگریشن و چسبیدن بافت های نرم و اپی تلیوم به سطوح ایمپلنت است. همان طور كه ایمپلنت های دندانی به محیط دهان اكسپوز می شوند ، باید از مواجهه با عواملی همچون دود سیگار و پلاك باكتریایی ممانعت شود. از آنجایی كه تماس ایمپلنت با استخوان بدون وجود PDL و الیاف كلا‍‍‍ژن آن طور كه در دندان طبیعی است ، می باشد بنابراین بافت ها در اطراف ایمپلنت استعداد به عفونت دارند. اندكس های مختلفی شامل: پلاك اندكس ، اندكس لثه ای ، خونریزی حین پروبینگ و تحلیل استخوان برای ارزیابی سلامت بافت های نرم اطراف ایمپلنت استفاده می شود ، تحلیل استخوان مارژینال بوسیله رادیوگرافی ارزیابی می شود و بطور مستقیم در ارتباط با موفقیت طولانی مدت درمان های ایمپلنت است. مطابق با مطالعات مختلف انجام شده ، تغییرات كرست استخوان در اولین سال بعد از جایگذاری ایمپلنت بایستی كمتر از 1mm باشد ، كه به نظر می رسد این میزان تحلیل استخوان بخاطر سازگاری استخوان اطراف ایمپلنت با بار اكلوزال می باشد. بخاطر اینكه سازندگان ایمپلنت های دندانی بتوانند میزان تحلیل كرست استخوان را به حداقل برسانند ، تمهیدات مختلفی را اعمال نموده اند ، كه از آن جمله می توان به ایجاد تغییرات سطحی ایمپلنت (اسید اچ ، سندبلاست ، هیدروكسی آپاتیت و …) ، تغییر در شكل ایمپلنت ( استوانه ای ، مخروطی) و تغییر در رزوه ها (نوع ، شكل و عمق رزوه) اشاره نمود.

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر یكی از این تغییرات (شكل ایمپلنت) بر میزان تحلیل كرست استخوان پس از یك دوره شش ماهه بعد از بارگذاری می باشد.