مفاصل مهم و ضروری است. (پاینه ،گ و ایساکس، ال 2002[12])

انعطاف پذیری نه فقط در اجرای مهارتهای ویژه ای اهمیت داشته ، بلکه با پیشرفتهای اخیر طب ورزشی و نوتوانی موید ان است که انعطاف پذیری از تندرستی عمومی و آمادگی جسمانی نیز از کمال اهمیت برخوردار است. مثلا تمرینات نرمشی بصورت موفقیت آمیزی جهت ناراحتی هایی از قبیل قاعده گیهای دردناک، تنش عمومی عصب و عضله و دردهای تحتانی ستون فقرات توصیه شده است. (فاکس و ماتیوس 1981[13])

کرانبول و مارتین[14] (1977) چنین نتیجه گرفتند که انعطاف پذیری در دختران وپسران در ناحیه سنین 10 و 14 سالگی کاهش میابد ، در صورتیکه میلن و شیفلد[15] (1976) اظهار داشتند کودکان دوم دبستان در مقایسه با کودکاندوره آمادگیو کودکستانی انعطاف پذیری کمتری داشتند. واتمن و همکاران[16] (2006) در تحقیق خود اثر آنی کشش پاسیو را بر روی دامنه حرکتی و سفتی پاسیو همسترینگ بررسی نمودند. انها نشان دادند کشش استاتیک بلافاصله باعث افزایش 5 درجه ای دامنه حرکتی مفصل زانو میگردد ولی تغییرات پایداری چندانی ندارد و بعداز چند دقیقه از بین میرود. بسیاری از محققان بر این باورند که انعطاف پذیری انسان از دوران کودکی تا سنین بلوغ توسعه میابد و سپس این روند دچار کاهش می شود. ( هادوی- م 1382 ص 129) بااجرای ورزشهایی که قابلیت ارتجاعی بافتهای نرم را افزایش میدهند، می توان انعطاف پذیری را در هر سنی افزایش داد( برگز، رابرت ای[17] 1390). بنا بر نظر هیوود (1993) کاهش فعالیتهای حرکتی در بزرگسالان معرف کاهش انعطاف پذیری آنها می شود بنابراین، کاهش انعطاف پذیری در کودکان و بزرگسالان صرفا به دلیل روند رشد نیست، بلکه از طرفی هم میتواند به دلیل عدم تمرین ویژه جهت توسعه انعطاف باشد.

نوجوانان مستعد ابتلا به حالات پراسترس فیزیکی می باشند، خم شدن روی صندلی ، حمل کردن کیف و کوله پشتی های سنگین بر اصلی ترین دلایل بروی استرس هایفیزیکی در نوجوانان می باشد. نوجوانان دراین مرحله از زندگیشان اغلب از مشکلات مربوط به فعالیت استاتیکی عضله در عذابند. (کریستوفر،ا اوسوالد و استانلی باسکو[18] 1998)

تمرینات انعطاف پذیری معمولا جهت تکمیل تمرینات گرم کردن انجام می شود و برای افرادی که از نظر انعطاف پذیری ضعیف هستند و یا مشکلات عضلانی ومفصلی مثل کمردرد دارند، اهمیت بیشتری دارد.این تمرینات باید به آهستگی انجام شوند. حرکات کششی سریع خطرناک هستند و می تواند منجر به کشیدگی یا گرفتگی عضله (اسپاسم[19]) شود (ویلمور، گ و کاستیل، د[20] 1994).

به منظور توسعه انعطاف پذیری، روشهای كششی مختلفی ارائه شده اند كه محققین بطور كلی آنها را به سه دسته ایستا، پویا و[21] PNF تقسیم نموده اند . روش كششی ایستا عبارت است از كشیدن عضله تا نقطه احساس مقاومت و حفظ این وضعیت به مدت 6 تا 60 ثانیه شیوه كششی پویا، متضمن حركات تابی یا فعال می باشد. در این نوع كشش، گروه عضلات در حالت كشیدگی نگه داشته نمی شوند، بلكه از حركات پویای مكرر در یك زمان كوتاه استفاده می شود . به عقیده كنت و وس، PNF عبارت است از تسریع یا توسعه مكانیسمعصبی، عضلانی از طریق تحریك گیرنده های عمقی. (سایت تخصصی ورزش[22])
از رایج ترین روشهای PNF كه ورزشكاران در تمرینات خود مورد استفاده قرار می دهند، روش [23]SRHR است كه به عقیده برخی محققین انعطاف پذیری را بیش از سایر روشهای كششی معمول PNF افزایش می دهد . روش SRHR شامل انقباض ایستای عضلات مخالف ، پس از انقباض عضلات موافق است و از آنجاییكه هر دو گروه عضلانی موافق و مخالف در این روش منقبض می شوند، با تحریك گیرنده های عمقی درون عضلانی از طریق بازداری اتوژنیك و بازداری دوسویه

موجب انبساط (راحتی)درعضله تحت كشش می شود(فهیمی،ف1379).
متون متعددی كه از روش SRHR استفاده كرده اند، هر كدام زمانهای متفاوتی را برای نگهداری[24] MVIC توصیه نموده اند . در حالیكه برخی از متون زمان مشخصی را برای MVIC ذكر نكرده اند ، برخی از محققین 3 ثانیه MVIC را در روشهای مختلف PNF مورد حمایت قرار داده اند. در مطالعات دیگر 5 ثانیه و 6 ثانیه MVIC نیز مورد استفاده قرار گرفته است. بعلاوه، ابهام وقتی بیشتر می شود كه محققان 7 ثانیه ، 7 تا 8 ثانیه ، 10 ثانیه ، 15 ثانیه و حتی تا بیش از 20 ثانیه MVIC را نیز بکار برده اند (سایت تخصصی ورزش).

[1] Anderson Bob

[2] Laurence.E.Holt

[3] Chapman.E.A.derries

[4] R.swezey

[5] Corbin.Charles

[6] Lindsey Ruth

[7] Still.M.C

[8] Verkhoshanshg

[9] Hoeger.Werner & Hoeger Sharon